ترس، امید و یاس مرتبط به پروژۀ خط آهن اندونیزیا - چین

هیرو سوتانتو از دو سال گذشته تا حال هر روز می گوید که احساس اضطراب داشته است. او در شهر پادالارانگ، در ایالت غربی جاوا ، در ۱۳۶ کیلومتری جاکارتا، مرکز اندونیزیا زندگی می کند.

هیرو سوتانتو، باشندۀ پادالارانگ با نگاه به سقف شکستۀ خانه اش می گوید: "این چیزی است که من واقعا نگران آن هستم. اگر اندکی تکان بخورد، فرو می ریزد. به همین دلیل ما از این اتاق استفاده نمی کنیم، من دو اتاق دارم که منحیث اتاق خواب قابل استفاده برای فرزندانم نیست. به جای اینکه در معرض خطر باشیم، بهتر است در اتاق نشیمن بخوابیم".

خانه سوتانتو حدود ۱۵۰ متر با اعمار یک تونل فاصله دارد، یعنی کمی طولانی تر از یک میدان فوتبال است. این تونل بخشی از پروژه خط آهن تیررفتار جاکارتا-باندونگ است که شامل ابتکار یک کمربند و یک راه چین می باشد. این پروژه دو منطقه پر جمعیت، جاکارتا و باندونگ را از طریق قطار تیزرفتار به هم وصل می کند.

محلی که سوتانتو در آن زندگی می کند، در غرب باندونگ است. ساخت تونل بر او و بیش از صد خانواده دیگر که در این منطقه بود و باش دارند، تاثیرگذار است.

میکی پیندونگ، حامی محیط زیست می گوید: "در روند اعمار تونل از تکنیک های انفجار استفاده می شود که بر منازل مسکونی مردم آنجا تاثیر می گذارد."

ساکنان محل بارها تلاش کرده اند تا نگرانی های خود را با مسوولان پروژه خط آهن تیزرفتار اندونیزیا- چین، که با نام مختصر (کی سی آی سی) شناخته می شود، بیان کنند، اما ساکنان می گویند که به نگرانی شان رسیدگی نشده است. این کانسرسیوم به تقاضاهای صدای امریکا برای ابراز نظر نیز پاسخ ارایه نکرده است.

در آغاز این پروژه در سال ۲۰۱۶، مصرف اولیه آن پنج و نیم میلیارد دالر بود که ۷۵ در صد آن از بانک توسعه چین قرض گرفته شده است. شرکت های مالی دولتی اندونیزیا ۱۵ درصد هزینه را عهده دار شده و متباقی آن از سوی یک کانسرسیوم شرکت های دولتی چین فراهم شده است.

با اینحال، به گفته یکی از مقام های وزارت هماهنگی امور اقتصادی اندونیزیا، مصارف این پروژه به بیش از شش میلیارد دالر افزایش یافته است و انتظار می رود به دلیل مصارف بیش از حد، بار دیگر به کمتر از ۸ میلیارد دالر افزایش یابد.

کارشناسان ترانسپورت می گویند که این انکشاف، حکومت جوکو ویدودو، رییس جمهور اندونیزیا را در وضعیت ناخوش آیندی قرار داده است.

درمانینگتیاس، تحلیلگر امور ترانسپورت می گوید: "انتخاب دولت این است که به تکمیل آن ادامه دهد، حتا اگر پیامدهای اقتصادی آن بار مالی مادام العمر باشد… اگر متوقف شود نیز احتمالاً برای همیش به یک پروژه متروکه تبدیل می شود."

برخی از ساکنان محل از این پروژه حمایت می کنند، زیرا زمان سفر بین جاکارتا و باندونگ را کاهش می دهد.

احمد مصطفی رسیاد، که در حومۀ جاکارتا زندگی می کند و هر هفته برای کار به باندونگ می رود، حامی پروژه خط آهن تیز رفتار است.

احمد مصطفی رسیاد، حامی پروژه خط آهن تیزرفتار می گوید: "به طور معمول سفر بین جاکارتا و باندونگ حدود چهار ساعت طول می کشد، اما با قطار سریع السیر، امیدوارم بتوان آن را به یک تا دو ساعت کاهش داد."

احمد مصطفی رسیاد، حامی پروژه خط آهن تیزرفتار می گوید: "به طور معمول سفر بین جاکارتا و باندونگ حدود چهار ساعت طول می کشد، اما با قطار سریع السیر، امیدوارم بتوان آن را به یک تا دو ساعت کاهش داد."

با اینحال، حتا حامیان راه آهن نیز از تاخیر پروژه ناامید شده اند. قطار سریع السیر قرار بود در سال ۲۰۱۹ شروع به کار کند، اما به سال ۲۰۲۳ به تعویق افتاد.

در پادالارنگ، سوتانتو و همسایگانش متعجب اند که خانه های شان تا چه زمانی می توانند در برابر حفاری مداوم مقاومت کنند.