លោកតាខ្ញុំបានបង្កើតកសិដ្ឋាននេះ ហើយឪពុកខ្ញុំកាន់កាប់កសិដ្ឋាននេះត។ បើសិនជាខ្ញុំចង់ ខ្ញុំអាចទាញយកផលប្រយោជន៍ពីកសិដ្ឋាននេះ។ តែសំណួរគឺនៅត្រង់ថា តើខ្ញុំចង់ឬមិនចង់។
មានភាពមិនប្រាកដប្រជាច្រើន។ តើសេដ្ឋកិច្ចយើងនឹងមានស្ថានភាពយ៉ាងដូចម្តេច? មួយផ្នែក ខ្ញុំចង់រៀនតយកជំនាញខាងបង្រៀន ដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានជីវភាពឋិតឋេរ មានការធានារ៉ាប់រងខាងសុខភាព ហើយដឹងថា ខ្ញុំមានចំណូលជាប្រចាំ ព្រោះថា ការងារកសិកម្ម ខ្ញុំត្រូវពឹងលើខ្លួនឯង ហើយខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំនឹងរកចំណូលបាន ឬក៏ខាតនោះទេ។ ហើយខ្ញុំក៏មិនប្រាកដពីសុខភាពខ្ញុំដែរ។
នេះជាបញ្ហាប្រឈមក្នុងការប្រកបរបរកសិកម្ម បើសំណាងល្អ យើងអាចមានការធានារ៉ាប់រងល្អ ទោះបីជាយើងធ្វើការឲ្យខ្លួនឯងក៏ដោយ។ ខ្ញុំគិតថា ការធានារ៉ាប់រងខាងសុខភាព គួរតែមានតម្លៃសមរម្យ ដែលអាចឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចទទួលបាន តែឥឡូវនេះ វាមិនអីចឹងទេ។ ស្ថានភាពនេះមើលទៅដូចជាគួរឲ្យបារម្ភ។
សម្រាប់ជំនាន់ខ្ញុំ សហរដ្ឋអាមេរិកគឺមិនមានភាពប្រាកដប្រជាទេ។ តើយើងនឹងដើរលើផ្លូវណា? ផ្នត់គំនិតដែលថា បើយើងខំធ្វើការ អាចចិញ្ចឹមគ្រួសារបាន និងផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯង និងគ្រួសារបាននោះ កំពុងតែសាបរលាបហើយ។
រាល់យប់ ខ្ញុំមកនិយាយជាមួយលោកតាខ្ញុំ។ យើងមានការព្រួយបារម្ភច្រើន ដូចគ្នានឹងពេលដែលគាត់មានអាយុស្របាលខ្ញុំដែរ។ គាត់ធំដឹងក្តីនៅទសវត្សរ៍៣០ និង៤០ ហើយបញ្ហាមួយចំនួនមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នានឹងពេលបច្ចុប្បន្ននេះដែរ ដូចជា យើងមិនដឹងថា នឹងមានអ្វីកើតឡើងនោះទេ។ ខ្ញុំបានស្តាប់ពីអ្វីដែលលោកតាខ្ញុំ បានគិតគូរ និងពីអ្វីដែលគាត់បានដឹង នៅពេលដែលគាត់មានអាយុស្របាលខ្ញុំ៕