រសាត់ពេញផ្ទៃប្រទេស៖ រឿងរ៉ាវប្លែកៗនៃការមកតាំងទីលំនៅនៅសហរដ្ឋអាមេរិក

ឯនាយសមុទ្រ
ជនជាតិវៀតណាមកសាង ជីវិតថ្មីលើផ្ទៃទឹកអាមេរិក

ស្ពានពីលើពាមសមុទ្រក្រុង Bayou La Batre រដ្ឋ Alabama កាលពីថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥។ (VOA/Arash Arabasadi)

ពួកជនភៀសខ្លួនពីរជំនាន់មកហើយ បានកសាងជីវិតរបស់ពួកគេនៅតាមបណ្តោយឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក។ ប៉ុន្តែ នៅខណៈពេលដែលឧស្សាហកម្មអាហារសមុទ្រកំពុងតែធ្លាក់ចុះ ពួកជនភៀសខ្លួននៅអាមេរិកទាំងនេះ ព្រមទាំងប្រជាជននៅក្នុងតំបន់ទាំងមូល កំពុងមានមន្ទិលអំពីអនាគតរបស់ពួកគេ។

ដោយ Victoria Macchi

ក្រុង BAYOU LA BATRE រដ្ឋ ALABAMA—ព្រះអាទិត្យចុងខែសីហា ចាប់ផ្តើមរះបានមួយម៉ោង ក៏ចោលពន្លឺទៅលើទូកមានផ្ទៃពណ៌ស ប្រវែង២៦ម៉ែត្រ ដែលមានឈ្មោះថា Little Andrew។ នៅលើទូកនោះ លោក Dung Nguyen និងកម្មកររបស់លោក បានត្រៀមរៀបចំខ្លួនចេញទៅនេសាទបង្គានៅឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិកមួយជើងទៀតដែលមានរយៈពេលមួយខែ។ នៅមុននឹងចាកចេញពីផែបាក់បែកទៅម្ល៉េះ ញើសបានជ្រាបជោគអាវយឺតរបស់ពួកគេទៅហើយ។

នៅក្នុងកូនក្រុង បៃយូ ឡា បាទ្រី (Bayou La Batre) ដែលស្ថិតនៅភាគខាងត្បូងនៃរដ្ឋ Alabama មានទូកជាច្រើនត្រូវបានដាក់ឈ្មោះទៅតាមឈ្មោះកូនរបស់ម្ចាស់ទូក។ ទូក Little Andrew ដែលយកឈ្មោះតាមកូនម្ចាស់ទូកដែរនោះ បានចតនៅជាប់នឹងទូកឈ្មោះ Miss Hannah និង Miss Ashleigh។ ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ លោក Nguyen និងកម្មកររបស់លោក តែងតែចូលចតនៅកំពង់ផែនេះ ពីខែឧសភាដល់ខែធ្នូ ដើម្បីយកបង្គាមកផ្ទេរចេញរាប់ពាន់ផោន (១ ផោន ស្មើប្រហែល ០,៤៥ គីឡូក្រាម) ដែលរកបានពីឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក និងទិញស្បៀងនិងឥវ៉ាន់ប្រើប្រាស់តាមហាង មុននឹងដល់ពេលចេញទៅរកបង្គាមួយលើកទៀត។

ដូចកម្មករអ្នករកបង្គាផ្សេងទៀតនៅកូនក្រុងជាប់ពាម Bayou ដែរ បុរសបួននាក់កើតចេញពីគ្រួសារអ្នកនេសាទ។ ពួកគេនិយាយដោយមានសំនៀងរដឺនបែបអ្នករស់នៅប៉ែកខាងត្បូងសហរដ្ឋអាមេរិក ប្រាប់យើងថា វាគឺជាការងារតែមួយដែលឪពុកនិងជីតារបស់ពួកគេបានធ្វើពីមុនៗមកដែរ។

ប៉ុន្តែមិនដូចកម្មករផ្សេងទៀតដែលនៅពាម Bayou ឡើយ ពួកគេចាប់ផ្តើមជីវិតនៅសហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងនាមជាជនភៀសខ្លួនមកពីប្រទេសវៀតណាម។

ឥឡូវនេះ ពួកអ្នកនេសាទលើទូក Little Andrew ដែលមានវ័យជាង៥០និងជាង៦០ឆ្នាំអស់ហើយនោះ កំពុងតែថមថយកម្លាំងសម្រាប់ដំណើររយៈពេលមួយខែជាប់ៗគ្នា។ បុរសរាងចំណាស់ទាំងបីនាក់ និយាយគ្នាពីនេះពីនោះ អំពីការចូលនិវត្តន៍ ឬអំពីគំនិតធ្វើជំនួញផ្សេងៗ។ ប្រសិនបើពួកគេអាចធ្វើបាន ឬប្រសិនបើរាល់ហានិភ័យផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដែលពួកគេបានប្រថុយប្រថានអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំកន្លងមក អាចដំណើរការទៅមុខបាននោះ ពួកគេសង្ឃឹមថានឹងក្លាយជាអ្នកចុងក្រោយក្នុងស្រឡាយគ្រួសាររបស់ពួកគេដែលរកស៊ីប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតនៅលើផ្ទៃទឹក។

មិនមែនមានតែពួកគេទេ ដែលរស់នៅប្រកបរបររកបង្គាហើយក៏កំពុងតែប្រឈមនឹងបញ្ហានោះ។ នៅទីកន្លែងមួយចំនួនទៀតដែលមាលក្ខណៈដូច បៃយូ ឡា បាទ្រី ដែរ ប្រជាជនក៏កំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដូច្នេះដែរ។

ដំណើរដ៏សែនឆ្ងាយមកកាន់ដែនដីថ្មី

មានមូលដ្ឋានយោធាស.រ.អាបួនកន្លែង រួមទាំងមូលដ្ឋានទ័ពអាកាស Eglin បានទទួលស្វាគមន៍ជនភៀសខ្លួនអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែលទើបមកដល់ថ្មីនៅទសវត្សរ៍១៩៧០។ រូបថតផ្តល់ដោយ កងទ័ពអាកាសសហរដ្ឋអាមេរិក (U.S. Air Force)។

ក្រុមចលនាកុម្មុយនីស្ត បានចូលកាន់កាប់ទីក្រុងសៃហ្កន ឬ ព្រៃនគរ (ក្រុងហូជីមិញបច្ចុប្បន្ន) នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ដែលបណ្តាលឲ្យមានប្រជាជនជាច្រើនធ្វើចំណាកស្រុកចេញពីវៀតណាមខាងត្បូង។ លោក Dung Nguyen ដែលពេលនោះមានអាយុ១៥ឆ្នាំ និងគ្រួសាររបស់គាត់ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមដែលគេហៅថា «អ្នករត់គេចចេញតាមទូក» ដែលបានចេញទៅតាមសមុទ្រនៅឆ្នាំនោះ ដើម្បីស្វែងរកទីជម្រកថ្មីជាអចិន្ត្រៃយ៍។ កងទាហានកប៉ាល់អាមេរិកាំងមួយ បានរកឃើញពួកគេក្នុងរយៈពេលមួយថ្ងៃក្រោយមក។ លោក Nguyen សម្លឹងមើលទៅទូកនេសាទរបស់គ្រួសារគាត់ ដែលកំពុងរសាត់អណ្តែតចេញទៅទទេគ្មានផ្ទុកអ្វីសោះ។

លោក Nguyen បានរំឭកឲ្យដឹងថា៖ «អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងប្រទេសវៀតណាម ជារបស់ពួកវៀតកុងទាំងអស់។ គ្មានសេរីភាព… អញ្ចឹងហើយទើបយើងត្រូវចាកចេញ ដើម្បីរឿងតែមួយគត់ គឺ (ស្វែងរក) សេរីភាព»។

ពីរបីខែក្រោយមក យន្តហោះបានដឹកលោក Nguyen បងប្អូនប្រាំបីនាក់ និងឪពុកម្តាយរបស់គាត់ ពីកោះ Guam ទៅមូលដ្ឋានទ័ពអាកាស Eglin នៅភាគខាងជើងនៃរដ្ឋ Florida (ផ្លរីដា) សហរដ្ឋអាមេរិក ជាទីតាំងមួយក្នុងចំណោមមូលដ្ឋានទ័ពទាំងបួន ដែលបើកទទួលក្រុមអ្នកភៀសខ្លួនដំបូងៗ។ ក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍ក្រោយមកនោះ មានជនភៀសខ្លួនជាង៧៦០.០០០នាក់ បានចូលមកទៀតពីប្រទេសកម្ពុជា ប្រទេសឡាវ និងប្រទេសវៀតណាម ដើម្បីគេចចេញពីប្រទេសកំណើតរបស់ខ្លួនដែលកំពុងមានសង្គ្រាម។

ចុចបើកមើលបណ្ណាល័យរូបថត

នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ បណ្តារដ្ឋនៅតាមបណ្តោយឆ្នេរឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក បានទទួលយកជនភៀសខ្លួនពីអាស៊ីអាគ្នេយ៍ចំនួន១៥%នៃជនភៀសខ្លួនសរុប១៣០.០០០នាក់ឲ្យតាំងទីជម្រកជ្រកកោនឡើងវិញ។ ពីរដ្ឋ Florida និងរដ្ឋ Alabama រហូតដល់រដ្ឋ Mississippi រដ្ឋ Louisiana និងរដ្ឋ Texas មានជនភៀសខ្លួនប្រមាណជា២០.០០០នាក់ បានតាំងទីលំនៅថ្មីនៅក្នុងតំបន់ឆ្នេរសមុទ្រនោះ ដោយជាញឹកញាប់មានការជួយជ្រោមជ្រែងពីវិហារសាសនាគ្រិស្ត។

ក្រុមគ្រួសារលោកNguyen ក៏ដូចជាជនភៀសខ្លួនជាច្រើនទៀតដែរ គឺនៅពេលចាកចេញពីវៀតណាម ពួកគេមិនមានផែនការអ្វីមួយឡើយក្រៅតែពីចាកចេញទៅឲ្យបានដោយសុវត្ថិភាព។ នៅពេលមកដល់រដ្ឋ Florida ភ្លាម ពួកគេនិងក្រុមគ្រួសារវៀតណាមផ្សេងៗទៀតបានផ្លាស់ទីជម្រកពីជំរំ Eglin ទៅទីក្រុង Panama City រដ្ឋ Florida ជាកន្លែងដែលពួកគេមានអ្នកឧបត្ថម្ភម្នាក់ជួយឲ្យធ្វើការក្នុងឧស្សាហកម្មអាហារគ្រឿងសមុទ្ររយៈពេលពីរបីខែ។ បន្ទាប់មកឪពុកៗ និងកូនប្រុសបងៗ ក៏រកការងារបានធ្វើ ហើយពួកគេបានសន្សំលុយកាក់បានមួយចំនួន។

លោក Dung Nguyen រំឭកថា៖ «ប្រហែលជាមួយឆ្នាំក្រោយមក ឪពុករបស់ខ្ញុំបានទិញទូករកបង្គាមួយ។ ហើយយើងក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើការលើទូកបង្គាពីពេលនោះមក»។

«ទីបំផុត មនុស្សរកផ្លូវទៅកាន់កន្លែងដែលពួកគេយល់ថា ងាយស្រួលបំផុត និងអាចរកការងារធ្វើបាន»។

– លោក Daniel Le

លោក Daniel Le គឺជាអ្នកចាត់ចែងរបស់អង្គការសហគមន៍វៀតណាមជួយជនភៀសខ្លួនតាមទូកឈ្មោះ Boat People SOS (BPSOS) ប្រចាំនៅសាខាឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក (Gulf Coast)។ លោកបាននិយាយថា រដ្ឋាភិបាលមិនមានចេតនាដាក់តម្រូវជនភៀសខ្លួនឲ្យនៅតាមទីតាំងដែលមានសភាពស្រដៀងនឹងស្រុកកំណើតនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍របស់ពួកគេនោះទេ។ វាជារឿងចៃដន្យនិងសំណាងល្អសម្រាប់អ្នកខ្លះដែលបានទៅនៅរដ្ឋ Florida។ ខ្លះទៀតបានផ្លាស់ទៅនៅទីនោះដោយខ្លួនឯង។ ការផ្លាស់ទីនេះវាជារឿងធម្មតាទេ។ ដោយជនភៀសខ្លួនទាំងនោះចេះភាសាអង់គ្លេសបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ហើយចេះនេសាទស្រាប់ ការចូលធ្វើការខាងវិស័យនេសាទសមុទ្រជាជម្រើសតែមួយគត់សម្រាប់ពួកគេខ្លះ។

លោក Daniel Le ដែលប្រចាំការនៅកំពង់ផែនៃទីក្រុង Biloxi រដ្ឋ Mississippi នៅប្រហែល៨០គីឡូម៉ែត្រខាងលិចបៃយូ ឡា បាទ្រី បាននិយាយថា៖ «ទីបំផុត មនុស្សរកផ្លូវទៅកាន់កន្លែងដែលពួកគេយល់ថា ងាយស្រួលបំផុត និងអាចរកការងារធ្វើបាន»។

ពីរបីឆ្នាំក្រោយពេលមកដល់សហរដ្ឋអាមេរិក ក្រុមគ្រួសារលោក Nguyen បានទិញទូកមួយធំជាងមុនហើយបានពង្រីកមុខជំនួញរបស់ខ្លួនបន្តិចម្តងៗ។ ពួកគេក៏បានចូលសញ្ជាតិជាពលរដ្ឋអាមេរិកាំងពេញសិទ្ធិ ហើយបានកសាងជីវិតជាជនជាតិអាមេរិកាំងនៅជុំវិញឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក។

ក្រោយមក នៅពេលលោក Nguyen មកលេងនៅក្រុង Biloxi លោកបានជួបនឹងអនាគតភរិយារបស់គាត់ ដែលជាអ្នកភៀសខ្លួនមកពីវៀតណាមដូចគ្នា។ ប្តីប្រពន្ធទាំងពីរនាក់បានចាប់ផ្តើមបង្កើតគ្រួសារនៅរដ្ឋ Florida។ នៅឆ្នាំ២០០១ ពួកគេមានកូនពីរនាក់ និងពោរពេញដោយសេចក្តីប្រាថ្នា។ នៅឆ្នាំនោះដែរ លោក Nguyen បានទិញទូករកបង្គាថ្មីមួយ និងបានដាក់ឈ្មោះទូកនោះតាមកូនប្រុសពៅរបស់ពួកគេហៅថា «the Little Andrew»។

លោក Dung Nguyen បានដាក់ឈ្មោះទូកនេះតាមឈ្មោះកូនប្រុសៗរបស់លោក។ លោកបានលក់ទូក Captain Christopher ប៉ុន្តែនៅតែបន្តនេសាទបង្គានៅឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិកជាមួយក្រុមអ្នកនេសាទរបស់គាត់ដោយជិះទូក the Little Andrew។ រូបថតនៅ Bayou La Batre រដ្ឋAlabama កាលទីថ្ងៃទី៣១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៥។ (VOA/Victoria Macchi)

ជីវិតលើផ្ទៃទឹកពាម Bayou

បៃយូ ឡា បាទ្រី (Bayou La Batre) ជាក្រុងតូចមួយនៅតំបន់ភាគខាងត្បូងសហរដ្ឋអាមេរិកដែលនៅទីនោះប្រជាជនមានភាពរាក់ទាក់។ នៅទីនោះ ប្រសិនបើយើងត្រូវការរកអ្នកបញ្ជាទូក(កាពីទែន)ដែលយើងចង់បាន នោះគេនឹងណែនាំប្រាប់យើងថា «គ្រាន់តែឡើងលើទូក ហើយស្រែកសួរឲ្យខ្លាំងៗទៅ»។

នៅពេលទូក Little Andrew ចូលចតនៅផែនៅពាក់កណ្តាលរដូវនេសាទដើម្បីផ្ទេរបង្គា២៥.០០០គីឡូ មិនមែនមានតែលោក Nguyen និងក្រុមនាវិករបស់គាត់នោះទេ ដែលជាជនជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍នោះ។ នៅក្នុងជំរឿនប្រជាជនចុងក្រោយបំផុតនៅឆ្នាំ២០១០ មានប្រជាជន២.៥៥៨នាក់រស់នៅក្នុងក្រុងបៃយូ ឡា បាទ្រី ដែលក្នុងនោះ មាន១ភាគបួនជាជនជាតិអាស៊ី។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងរដ្ឋ Alabama ទាំងមូលវិញដែលមានប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅជិត៤,៨លាននាក់ មានតែ១,៤%ប៉ុណ្ណោះដែលអះអាងថាមានអត្តសញ្ញាណជាជនមកពីអាស៊ី។

ដូចជាប្រជាពលរដ្ឋដែលមានស្រុកកំណើតនៅបៃយូដែរ ជនភៀសខ្លួនក៏បានប្រកបរបររកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតពីគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៅក្នុងឧស្សាហកម្មអាហារគ្រឿងសមុទ្រ ដែលជាកម្លាំងជំរុញសេដ្ឋកិច្ចរបស់ក្រុងនេះ។

លោក Frye Gaillard បានសរសេរអំពីការមកដល់របស់ជនភៀសខ្លួន នៅក្នុងសៀវភៅរបស់លោកដែលមានចំណងជើងថា «នៅក្នុងគន្លងនៃព្យុះសង្ឃរា»។ លោកបាននិយាយថា៖ «អ្វីដែលពួកគេមានជារួមនោះ គឺក្រមសីលធម៌ក្នុងការងារ និងការស្រឡាញ់ការងារបែបនេះ»។ លោក Gaillard បន្ថែមថា៖ «សម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ការមានក្រមសីលធម៌និងការស្រឡាញ់ការងារនេះគឺជាវិធីក្នុងការជម្នះនូវគម្លាតនៃវប្បធម៌របស់ពួកគេ»។

នៅពាមសមុទ្រដែលនៅស្រុកនេះគេហៅថា‍«បៃយូ‍» បុរសៗភាគច្រើនធ្វើការនៅលើទឹកឬនៅជិតទឹក រកគ្រឿងសមុទ្រ និងយកមកកាន់ដីគោក។ ស្រ្តីធ្វើការនៅកន្លែងតុត្រជាក់ៗធ្វើពីដែកថែបក្នុងរោងចក្រផលិតអាហារសមុទ្រ។ ពួកគេធ្វើការជាក្រុមជាមួយកម្មករស្បែកស និងស្បែកខ្មៅដែលជាអ្នកកើតនៅបៃយូ។ មុនពេលព្រះអាទិត្យរះ ពួកគេចាប់ផ្តើមបេះសាច់ក្តាម បកសំបកងាវអ័យស្ទ័រ (oyster) និងលាងបង្គា។ ប្រសិនបើយើងសួរពួកគេពីថ្ងៃឈប់សម្រាកនោះ ពួកគេនឹងសើចដាក់យើង។

ដោយសារតែមិនសូវមានទ្រព្យសម្បត្តិ ថែមទាំងមានក្រុមគ្រួសារដែលត្រូវចិញ្ចឹមផងនោះ ជនជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍បានសាងខ្លួនយ៉ាងលឿនឲ្យក្លាយជាកម្មករធ្វើការឥតឈប់ឈរ ដើម្បីទទួលប្រាក់នៅក្នុងការងារមួយដែលគិតកម្រៃតាមចំនួនគីឡូនៃផលនេសាទ។

ទិន្នន័យពីរដ្ឋាភិបាលសហព័ន្ធបង្ហាញថា អ្នកនេសាទបង្គាម្នាក់ក្នុងចំណោមបួននាក់ (ឬ២៥%) ដែលនេសាទនៅឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិកជាជនជាតិក្នុងសហគមន៍អាស៊ីអាគ្នេយ៍។

យោងតាមសម្តីរបស់លោក Dominick Ficarino ដែលទិញបង្គាពីទូក Little Andrew និងជួលក្រុមបុគ្គលិកដែលមានទាំងអតីតជនភៀសខ្លួន និងអ្នកជំនាន់ក្រោយរបស់ជនជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ផងដែរនោះ បានឲ្យដឹងថា ការហូរចូលនៃកម្លាំងបន្ថែមដើម្បីធ្វើបង្គា និងធ្វើក្តាមសម្រាប់លក់ដុំ គឺជារឿងល្អសម្រាប់វិស័យនេះ។ វាពិតជាបានផ្តល់ជាជំនួយដ៏ល្អឲ្យយើង ពីព្រោះបើគ្មានពួកគេនៅទីនេះឥឡូវនេះទេ ខ្ញុំមិនដឹងថា អាជីវកម្មនេះនឹងទៅជាអ្វីទេ»។

មិនមានទិន្នន័យប្រជាសាស្រ្តអំពីអ្នកបញ្ជាការទូក និងកម្មកររកបង្គាទេ ប៉ុន្តែទិន្នន័យសហព័ន្ធបានបង្ហាញថា ក្នុងចំណោមអ្នករកបង្គា៤នាក់នៅឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក មានម្នាក់ដែលមានជាប់ទាក់ទងនឹងសហគមន៍អាស៊ីអាគ្នេយ៍។ យ៉ាងហោចណាស់បើមើលតាមឈ្មោះ។ នៅក្នុងការវិភាគមួយដោយការិយាល័យរដ្ឋបាលជាតិផ្នែកបរិយាកាសនិងសមុទ្រ ប្រចាំតំបន់ភាគអាស៊ីអាគ្នេយ៍សហរដ្ឋអាមេរិក ដែលធ្វើឡើងនៅឆ្នាំ២០០៩ ទៅលើទូករកបង្គាស្របច្បាប់ចំនួន១.៨៥៣ បានបង្ហាញថា ម្ចាស់ទូកប្រមាណ២៦ភាគរយមាននាមត្រកូលដែលជាមនុស្សមកពីអាស៊ីអាគ្នេយ៍។

លោក John Williams នាយកប្រតិបត្តិនៃសម្ព័ន្ធបង្គាភាគខាងត្បូង បានប៉ាន់ប្រមាណថា នៅក្នុងចំណោមសមាជិកអង្គការរបស់លោកដែលមានចន្លោះពី១.០០០ ទៅ៣.០០០នាក់ ជារៀងរាល់ឆ្នាំនោះ គឺមានជនជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍រហូតដល់ទៅ៥០ភាគរយ។

ជនចំណូលថ្មីមិនត្រូវស្វាគមន៍

ខណៈពេលដែលជនភៀសខ្លួនចាប់ផ្តើមកកាន់កាប់ឧស្សាហកម្មអាហារគ្រឿងសមុទ្រនៅសហកមន៍នានាតាមបណ្តោយឆ្នេរឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក (Gulf Coast) ភាគខាងត្បូងសហរដ្ឋអាមេរិក នៅទសវត្សរ៍១៩៧០ និង១៩៨០ អ្នកនេសាទដើមកំណើតវៀតណាម ជារឿយៗជួបប្រទះនឹងការរើសអើងពីអ្នកនេសាទក្នុងស្រុងផ្សេងទៀតដែលជាពលរដ្ឋអាមេរិកដែរ។ ទូកនេសាទជាច្រើននៅមានឈ្មោះជាភាសាវៀតណាមនៅឡើយ។ រូបថតនៅ Bayou La Batre រដ្ឋ Alabama កាលពីថ្ងៃទី៣១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៥។ (VOA/Victoria Macchi)

ការផ្លាស់ប្តូរមកជាជីវិតបែបអាមេរិកាំងមិនមែនរលូននោះទេ។ អ្នកស្រុកបៃយូ ដោយមានកាន់ស្រាបៀរនៅនឹងដៃផង រៀបរាប់ប្រាប់អំពីរឿងជម្លោះដែលមានប្រើកូនកាំបិត ក្រោយពេលពួកជនភៀសខ្លួនបានមកដល់ទីនេះកាលពីដំបូង។ នៅឆ្នាំ១៩៨១ សមាជិកក្រុមគាំទ្រស្បែកសប្រកាន់ជាតិសាសន៍ឈ្មោះថា Ku Klux Klan បានដុតទូករបស់ពួកអ្នកនេសាទអាមេរិកាំងដើមកំណើតវៀតណាម នៅឆកសមុទ្រ Galveston Bay ក្នុងរដ្ឋ Texas។ សំណុំរឿងប្តឹងផ្តល់ដែលដាក់ប្តឹងដោយមជ្ឈមណ្ឌលច្បាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងភាពក្រីក្រតំបន់ភាគខាងត្បូង ក្នុងនាមជនភៀសខ្លួន បានបញ្ឈប់យុទ្ធនាការជម្លោះនេះដោយសាលដីកាបញ្ជារបស់តុលាការ។

លោក Le នៃអង្គការសហគមន៍វៀតណាមជួយជនភៀសខ្លួនតាមទូក (BPSOS) បាននិយាយថា នៅប៉ែកខាងត្បូងដែលមានការប្រកាន់ពណ៌សម្បុរ «ភាពតានតឹង… មិនមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរដូចការប្រកាន់ពូជសាសន៍លើជនជាតិអាមេរិកាំងដើមកំណើតអាហ្វ្រិកទេ»។ ប៉ុន្តែ លោក Gaillard ជាគ្រូបង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យមួយ រស់នៅជិត បៃយូ ឡា បាទ្រី បាននិយាយថា ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក «បើអ្នកចង់រកអ្នកប្រកាន់ពូជសាសន៍នៅទីនោះ អ្នកអាចរកបាន»។

លោក Le បានឲ្យដឹងថា៖ «នៅមានការប្រកាន់រើសអើងខ្លះ ប៉ុន្តែជារួម ទីនេះបានក្លាយជាស្រុកជាទីលំនៅរបស់ពួកគេ ជាកន្លែងដែលពួកគេមានជម្រកនិងសុវត្ថិភាព»។

ចុចបើកមើលបណ្ណាល័យរូបថត

លោក Ficarino ជួលបុគ្គលិកដែលរួមបញ្ចូលទាំងអតីតជនភៀសខ្លួន និងមនុស្សជំនាន់ក្រោយៗទៀត មកពីតំបន់ផ្សេងៗនៃភូមិភាគអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ លោក Ficarino ក៏ដូចមនុស្សក្នុងតំបន់ផ្សេងទៀត នឹងប្រាប់អ្នកដដែលៗថា ជនភៀសខ្លួនបានលើកកម្ពស់គុណភាពផលិតកម្មអាហារគ្រឿងសមុទ្រនៅក្នុងតំបន់នេះដោយរបៀបផ្សេងៗ។

លោក Ficarino និយាយថា៖ «Dung និងខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយគ្នាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំហើយ។ ខ្ញុំគ្មាននឹកឃើញដល់អ្នកណាផ្សេងក្រៅពីគាត់ទេ។ គាត់ជាមនុស្សឧស្សាហ៍ព្យាយាម។ ខ្ញុំបានឃើញវីធីដែលគាត់រកស៊ីមានបានមកដល់ថ្ងៃនេះ»។

អ្នកជំនាន់ក្រោយ

ស្ពានពីលើពាមសមុទ្រនៅ Bayou La Batre រដ្ឋ Alabama ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៥។ វីដេអូដោយ Arash Arabasadi។

ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយប្រហែលជាគ្មានជម្រើសមួយនេះទេ។

អាកាសធាតុដែលអាចបង្កការបំផ្លិចបំផ្លាញដូចជាព្យុះ Katrina នៅឆ្នាំ២០០៥ ការលេចធ្លាយប្រេងរបស់ក្រុមហ៊ុន BP នៅឆ្នាំ២០១០ និងការកើនឡើងនៃការនាំចូលបង្គាពីក្រៅប្រទេស រួមមានប្រទេសវៀតណាមផងដែរនោះ(ដែលជារឿងចៃដន្យ) ធ្វើឲ្យមានភាពមិនប្រាកដប្រជានៅក្នុងទីក្រុងជាច្រើនដូចជាទីក្រុង បៃឡា បាទ្រី ជាដើម។ សហរដ្ឋអាមេរិកបានពឹងផ្អែកកាន់តែខ្លាំងលើការនាំចូលអាហារសមុទ្រ ដែលនាំឲ្យមានឱនភាពជំនួញអាហារសមុទ្រប្រចាំឆ្នាំដល់ទៅជាង១០,៤ពាន់លានដុល្លារ នេះបើយោងទៅតាមទិន្នន័យរបស់រដ្ឋបាលជាតិផ្នែកបរិយាកាសនិងមហាសមុទ្រ។ ការនាំចូលបង្គាបានកើនឡើងរហូតដល់១២ភាគរយដែលមានជិត៥៦៨.០០០តោន គិតចាប់ពីឆ្នាំ២០១៣ ដល់ឆ្នាំ២០១៤ នេះបើតាមស្ថិតិរបស់ទីភ្នាក់ងារនោះ។

«យើងជ្រើសរើសយកការងារ ដែលនៅពេលយើងក្រោកពីដំណេក ហើយចាប់បើកទ្វារយើងឃើញទឹកតែម្តង។ នេះជាអ្វីដែលយើងចូលចិត្តធ្វើ។ យើងស្រឡាញ់ការងារនេះ»។

– លោក George Earl Bosarge

ផលិតផលបង្គាកាន់តែច្រើន ជាពិសេសផលិតផលបង្គាចិញ្ចឹម បានកាត់បន្ថយប្រាក់ចំណូលសម្រាប់ពួកម្ចាស់ជំនួញអាមេរិកាំង។ លោក John Williams នៃសម្ព័ន្ធបង្គាភាគខាងត្បូងនិយាយថា នៅក្នុងពេលដែលជំនួញនេះមានភាពជោគជ័យខ្លាំងកាលពី៥០ឆ្នាំមុន «អ្នកមិនអាចក្លាយជាអ្នកមានទេ ប៉ុន្តែអ្នកគឺជាម្ចាស់នៃជំនួញរបស់អ្នក»។ យើងអាចយល់បានថា ហេតុអ្វីឪពុកម្តាយមិនចង់ឲ្យកូនៗក្លាយជាចំណែកមួយនៅក្នុងឧស្សាហកម្មដែលកំពុងតែជួបការលំបាកនេះទេ។

ទោះបីជាមានការប្រឹងប្រែងធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចក្នុងក្រុង Bayou la Batre ផ្អែកលើវិស័យច្រើនផ្សេងៗគ្នា ដូចជាការផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ឡើងវិញលើការសាងសង់នាវាជាដើមនោះក៏ដោយ សូម្បីតែអភិបាលក្រុងថ្មីខ្លួនឯងផ្ទាល់ក៏មិនមានទំនុកចិត្តអំពីអនាគតនៃសេដ្ឋកិច្ចក្រុងនេះដែរ ។

លោកស្រី Annette Johnson និយាយថា៖ «ខ្ញុំយល់ស្របថា កំពុងតែមានការប្រែប្រួល។ ហើយភាគច្រើនគឺថា ក្មេងៗនៅក្នុងក្រុងនេះ មិនចូលចិត្តធ្វើការនៅក្នុងផលិតកម្មអាហារគ្រឿងសមុទ្រទេ។ ពួកគេចង់ធ្វើការងារផ្សេងទៀត។ ហេតុដូច្នេះ ពួកគេចាកចេញពីក្រុងរបស់យើង»។

នៅតាមវិថី Wintzell របស់ក្រុង Bayou la Batre (បៃយូ ឡា បាទ្រី) ការិយាល័យសារការីសាធារណៈមួយកន្លែង មានដាក់ផ្លាកពាណិជ្ជកម្មជាច្រើនភាសា។ នៅម្ខាងទៀតនៃវិថីនេះមានហាងទំនិញអាស៊ីនិងកន្លែងលេងបុកប៊ីយ៉ារបស់វៀតណាមដែលត្រូវបិទ។ ថតនៅក្រុង Bayou la Batre រដ្ឋ Alabama ថ្ងៃទី៣១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៥។ (VOA/Victoria Macchi)

មិនមែនឪពុកម្តាយគ្រប់គ្នាដែលធ្វើការនៅលើផ្ទៃទឹក សុទ្ធតែចង់ឲ្យកូនៗរបស់ខ្លួនមានជីវិតផ្សេងៗពីពួកគាត់នោះទេ។ អ្នកបើកបរទូកនេសាទម្នាក់បានឲ្យកូនប្រុសរបស់ខ្លួនធ្វើការជាជំនួយការទូកក្នុងពេលឈប់សម្រាកនារដូវក្តៅ។ អ្នកដែលមានដើមកំណើតនៅក្រុងបៃយូ ម្នាក់ទៀតគឺលោក George Earl Bosarge ជាអ្នកសាងសង់ផែចំណតសម្រាប់ជំនួញឯកជន។ លោកនិយាយថា លោកសប្បាយចិត្តបើសិនជាកូនចៅគាត់ដើរតាមគន្លងរបស់គាត់។

លោក Bosarge សមាជិកមួយរូបនៃគ្រួសារស្ថាបនិកក្រុងបៃយូ ឡា បាទ្រី និយាយថា៖ «វាជាជីវិតរបស់យើងទៅហើយ វាជាអ្វីដែលបានកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់យើងឲ្យធ្វើការនៅលើទឹក និងរស់នៅលើទឹក។ យើងជ្រើសរើសយកការងារដែលនៅពេលយើងក្រោកពីដំណេក ហើយចាប់បើកទ្វារយើងឃើញទឹក។ នេះជាអ្វីដែលយើងចូលចិត្តធ្វើ។ យើងស្រឡាញ់ការងារនេះ»។

បុរសទាំងពីរនាក់នេះ កើតមកក្នុងមុខរបរនេះ។ ឈរនៅលើផែពីក្រោយម៉ាស៊ីនធ្វើបង្គា លោក Ficarino នឹងប្រាប់អ្នកថា វាគឺជាការងារដ៏លំបាកមួយដែលឪពុកនិងជីតារបស់លោកបានធ្វើ មុនពេលលោកបានចាប់ផ្តើមការងារនេះ។ នៅក្នុងបទសម្ភាសដោយឡែកផ្សេងទៀត រូបលោកផ្ទាល់និងលោក Nguyen បានប្រាប់ឲ្យដឹងថា ពួកគេចុះទឹកឬនៅជាប់ទឹកអស់ជាច្រើនម៉ោង ដើម្បីកុំឲ្យកូនៗរបស់ពួកគេចូលប្រឡូកក្នុងការងារនេះ។

លោក Ficarino ដែលធ្វើដំណើររយៈពេលមួយម៉ោងជារៀងរាល់ថ្ងៃពីក្រុង Mobile ទៅកាន់ក្រុង Bayou និយាយថា៖ «Dung មានអារម្មណ៍ដូចខ្ញុំដែរ អំពីកូនៗរបស់គាត់ដែលចូលមកប្រឡូកក្នុងវិស័យនេះ»។ លោកក៏ជាម្ចាស់ទូកនេសាទឈ្មោះ Miss Hannah និង Miss Ashleigh ផងដែរ។ លោកបន្តថា៖ «ខ្ញុំចង់ឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំទៅរៀន ហើយឃើញឪពុកម្តាយក្មេងៗដទៃទៀតដែលជាវេជ្ជបណ្ឌិត មេធាវី និងមានមុខរបរផ្សេងៗទៀតខុសប្លែកពីអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញពេលដែលខ្ញុំធំដឹងក្តី។ ខ្ញុំចង់ឃើញពួកគេប្រកបមុខរបរផ្សេងវិញ»។

«ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគេទៅរៀន… ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យពួកគេនៅលើទូករកបង្គាដូចប៉ារបស់ខ្ញុំទេ»។

– លោក Dung Nguyen

លោក Andrew Nguyen (រូបទីពីរពីខាងស្តាំ) និង Christopher Nguyen (នៅខាងស្តាំបំផុត) ទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់ទីបីក្នុងការប្រកួតកីឡាស្ទូចត្រីនៅរដ្ឋ Florida កាលពីខែសីហា ឆ្នាំ២០១៥ ដោយលោកចាប់ត្រីបានទម្ងន់៣៧,៧៨ផោន។ រូបថតផ្តល់ដោយ Dung Nguyen និងសមាគមថ្មប៉ប្រះទឹកសិប្បនិម្មិតឆ្នេរម៉ិកស៊ិក។

កាលពីកូនៗរបស់ Nguyen នៅក្មេង លោកបានឲ្យកូនប្រុសរបស់លោកលេងនៅលើទូកនេសាទ និងឲ្យឈរស្ទូចត្រីនៅផ្នែកខាងក្រោយទូក ដែលដាក់ឈ្មោះតាមពួកគេ គឺឈ្មោះ Little Andrew និង Captain Christopher។ ប៉ុន្តែ លោកនិងភរិយារបស់លោកប្រកាន់ជំហរតឹងរឹងលើរឿងម្យ៉ាងគឺថា៖ អនាគតកូនៗរបស់ពួកគេនឹងមិនស្ថិតនៅឈូងសមុទ្រនេះឡើយ។

Nguyen និយាយថា៖ «ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគេទៅរៀន… ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យពួកគេនៅលើទូករកបង្គាដូចប៉ារបស់ខ្ញុំទេ»។

Christopher ដែលមានអាយុ២០ឆ្នាំ និងជានិស្សិតពាណិជ្ជកម្មនៅរដ្ឋ Floridaនិងប្អូនប្រុសរបស់លោកឈ្មោះ Andrew ដែលមានអាយុ១៨ឆ្នាំ និងកំពុងសិក្សាជំនាញជាវិស្វករ យល់ច្បាស់អំពីរឿងនេះ។

Christopher និយាយថា៖ «បើតាមខ្ញុំនៅចាំ ទាំងឪពុកនិងម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំនិងប្អូនប្រុសខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់ណាស់ថា ពួកគាត់ចង់ឲ្យយើងទៅរៀន និងទទួលបានការអប់រំ ហើយនៅឲ្យឆ្ងាយពីជំនួញនេសាទនេះ»។

«នៅរាល់រដូវក្តៅ ខ្ញុំបានសុំធ្វើដំណើរទៅជាមួយគាត់ គ្រាន់តែដើម្បីដឹងអំពីជំនួញនេះ។ ប៉ុន្តែ មកដល់ពេលនេះ គាត់នៅតែមិនឲ្យខ្ញុំឬប្អូនខ្ញុំទៅជាមួយគាត់ទេ។ គាត់មិនចង់ឲ្យពួកយើងទៅជិតទេ»។

មិនចាកចោលស្រុក‍

អ្នកស្រី Von Larson ដែលមានកំណើតនៅប្រទេសឡាវ កំពុងចិញ្ចឹមកូនស្រីម្នាក់នៅតំបន់ខាងត្បូងនៃរដ្ឋ Alabama ជាកន្លែងដែលអ្នកស្រីបានធំដឹងក្តីដែរ។ អ្នកស្រីពន្យល់អំពីសម្លបង្គាជូអែមបែបឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក ឬ Sweet-and-Sour Gulf shrimp នៅក្នុងចង្រ្កាននៃភោជនីយដ្ឋាន Von’s Restaurant របស់លោកស្រី។ ថតនៅ Bayou La Batre រដ្ឋ Alabama ថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥។ (VOA/Victoria Macchi)

មិនមែនគ្រប់ក្មេងៗទាំងអស់ចង់ចាកចេញពីទីនេះទេ។

នាង Von Larson បានធំដឹងក្តីនៅក្នុងក្រុងបៃយូ។ នាងកើតនៅប្រទេសឡាវ ហើយគ្រួសាររបស់នាងបានរត់គេចខ្លួនមកកាន់ជំរំជនភៀសខ្លួនមួយនៅក្នុងប្រទេសថៃ។ នៅពេលនាងមានអាយុ៣ឆ្នាំ គ្រួសាររបស់នាងបានទៅកាន់ក្រុង Port Arthur ក្នុងរដ្ឋ Texas ហើយទីបំផុតបានទៅដល់ភាគខាងត្បូងនៃរដ្ឋ Alabama និងធ្វើការនៅក្នុងឧស្សាហកម្មផលិតអាហារគ្រឿងសមុទ្រ។ នាង Larson និយាយថា កាលពីពេលរៀននៅវិទ្យាល័យ នាងបានធ្វើការក្នុងរោងម៉ាស៊ីនផលិតអាហារសមុទ្រនេះ នៅចុងសប្តាហ៍ និងនៅពេលឈប់សម្រាកវិស្សមកាលរដូវក្តៅ។

នាងបានចាំថា៖ «កាលនោះ ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើយ៉ាងណាឲ្យខ្ញុំអាចបេះសាច់ក្តាមឲ្យបានលឿន»។ ប៉ុន្តែនាង Larson ក៏បានសួរសំណួរជាច្រើន ហើយបានផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់លើវិធីដែលនិយោជករបស់នាងរកស៊ីបើកហាង ពីព្រោះនាងនិយាយថា «ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំចង់ធ្វើម្ចាស់ហាងដែរ»។

ក្រោយពីសន្សំប្រាក់កាសបានមួយចំនួន នាងនិងដៃគូជំនួញរបស់នាងបានទិញក្រុមហ៊ុនមួយនៅផ្លូវ Shell Belt នៅម្ខាងផ្លូវពីផែចំណតនិងរោងម៉ាស៊ីនផលិត ហើយចាប់ផ្តើមបើកលក់អាហារសមុទ្រ។ នៅពេលដែលព្យុះ Katrina បានបោកបក់កម្ទេចអគាររបស់ក្រុមហ៊ុននាង និងបានកម្ទេចហាងជំនួញទាំងអស់នៅទូទាំងក្រុងបៃយូនេះ នាងបានចាប់ផ្តើមធ្វើការជាអ្នកបកប្រែឲ្យភ្នាក់ងារធានារ៉ាប់រងមួយ ដែលត្រូវការធ្វើទំនាក់ទំនងជាមួយក្រុមគ្រួសារជនអន្តោប្រវេសន៍នៅក្នុងតំបន់នោះ។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន នាងបានប្តូរមុខរបរម្តងទៀត។

ភោជនីយដ្ឋានដែលនាងកំពុងបើកនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដោយមានការជួយជ្រោមជ្រែងពីស្វាមី បងប្រុសនិងឪពុកម្តាយរបស់នាងផងនោះ មានភាពជោគជ័យគ្រប់គ្រាន់ដែលអាចឲ្យនាងពង្រីកសាខាមួយបន្ថែមទៀតកាលពីខែកញ្ញា ដែលទីតាំងទីពីរនេះស្ថិតនៅជិតក្រុង Mobile។ ហាងរបស់នាងផ្តល់ជូនមុខម្ហូបតំបន់រដ្ឋភាគខាងត្បូងសហរដ្ឋអាមេរិក និងមុខម្ហូបតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ តាមបែបមួយដែលមិនមែនចង់បញ្ចូលម្ហូបទាំងពីរបែបនេះជាមួយគ្នាទេ ប៉ុន្តែផ្តល់ជម្រើសដល់អ្នកមកទទួលទាននូវជម្រើសទាំងពីរដាច់គ្នាតែម្តង។ នៅភោជនីយដ្ឋានរបស់នាង Von អតិថិជនដែលកំពុងតែឃ្លាន អាចជ្រើសយកម្ហូបគុយទាវហ្វ័រ (Pho) វៀតណាមក្តៅហុយៗមួយចានដែលមានពោរពេញទៅដោយស៊ុប Gumbo គ្រឿងសមុទ្រ (ហើយអ្នកជំនួយការនឹងប្រាប់អ្នកថា វាឈ្មោះ Gumbo នៅពេលអ្នកហៅអាហារនោះថា«ស៊ុប»)។

Larson និយាយដោយប្រើភាសារដឺនបង្អូសៗតាមបែបមនុស្សដែលធំដឹងក្តីនៅភាគខាងត្បូងថា៖ «សុបិនអាមេរិកអាចសម្រេចបាន។ យើងត្រូវតែរៀបចំខ្លួនដើម្បីទទួលជោគជ័យ»។

«ជោគជ័យនឹងមិនរត់មករកអ្នកទេ អ្នកត្រូវតែរៀបចំយុទ្ធសាស្ត្រ ហើយគិតថា «រឿងនេះអាចធ្វើបាន ហើយរឿងនេះមិនអាចដំណើរការបានទេ។ បរាជ័យគឺជាផ្នែកមួយនៃយុទ្ធសាស្ត្រនេះ»។

ប្រសិនបើអ្នកសួររកមុខម្ហូបដែលមិនមាននៅក្នុងបញ្ជីមុខម្ហូប នាង Von នឹងឆារបង្គាសមុទ្រដាក់ពីលើបាយមួយចានមានរសជាតិជូរអែមដែលនាងហៅថា គឺជាមរតកអាស៊ីនិងជីវិតអាមេរិកលាយបញ្ចូលគ្នា។

«Alabama ពិតជាទីកន្លែងដែលខ្ញុំចង់រស់នៅ»៕

រឿងរ៉ាវផ្សេងទៀតនៅ Bayou La Batre

អ្នកស្រី Von Wesson បានភៀសខ្លួនពីប្រទេសឡាវនៅក្រោយសង្គ្រាមឥណ្ឌូចិនដែលបានឆាបឆេះអាស៊ីអាគ្នេយ៍នៅទសវត្សរ៍១៩៦០និង១៩៧០។ អ្នកស្រីបានរស់នៅជំរំជនភៀសខ្លួនមួយនៅក្នុងប្រទេសថៃ នៅមុនពេលមកតាំងទីលំនៅនៅភាគខាងត្បូងនៃរដ្ឋអាឡាបាម៉ា (Alabama) សហរដ្ឋអាមេរិក។ អ្នកស្រី Von បានចាប់ផ្តើមអាជីពជាកម្មករនៅរោងចក្របង្គា ប៉ុន្តែក្រោយពីបានសន្សំប្រាក់កាសមួយចំនួនមក អ្នកស្រីបានបើករោងចក្របង្គាខ្លួនឯងមួយ។ រោងចក្រនេះត្រូវបានមហាខ្យល់ព្យុះ Katrina បំផ្លាញនៅឆ្នាំ២០០៥ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ អ្នកស្រី Von ជាម្ចាស់នៃភោជនីយដ្ឋានចំនួនពីរកន្លែងនិងរថយន្តលក់អាហារ (food truck) ដែលអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកស្រីនាំម្ហូបអាហារបែបថៃទៅកាន់ដែនដីភាគអាគ្នេយ៍នៃសហរដ្ឋអាមេរិក។

ពួកខ្មែរក្រហមបានឡើងកាន់កាប់អំណាចនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានៅពាក់កណ្តាលទសវត្សរ៍១៩៧០។ ពួកគេបានសម្លាប់មនុស្សរាប់លាននាក់តាមបញ្ជានៃរបបកុម្មុយនិស្តរបស់ប៉ុល ពត។ ទាហានសម័យមុនដូចជាលោក ឈុន ប៊ុនហ៊ាង ជាដើម ពេលនោះមានជម្រើសតែគត់ គឺរត់គេចខ្លួន ឬត្រូវគេសម្លាប់។ ដោយសារគ្រួសាររបស់លោកអាចប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ លោក ឈុន ប៊ុនហ៊ាង ព្យាយាមរត់ភៀសខ្លួនចេញពីប្រទេសកម្ពុជា ដើម្បីទៅកសាងជីវិតថ្មីនៅដែនដីអាមេរិក។ តទៅនេះជារឿងរ៉ាវរបស់គាត់។

ពួកគេបានរត់ភៀសខ្លួនពីមាតុប្រទេសដើម្បីស្វែងរកជីវិតល្អប្រសើរជាងមុន នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ខណៈដែលជនជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ជាច្រើនក្រុមបានឡើងទូកដែលបើកសំដៅទៅរកដែនដីអាមេរិកក្តី ពួកគេជាច្រើនមិនដឹងថាពួកគេកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីណានោះទេ។ ប៉ុន្តែពួកគេដឹងថា ពួកគេបានគេចរួចពីសង្គ្រាមឆាបឆេះនៅប្រទេសវៀតណាម កម្ពុជា និងឡាវ។ បច្ចុប្បន្ននេះ អតីតជនភៀសខ្លួនទាំងនេះកំពុងរស់នៅកន្លែងដែលសក្តិសមនិងមិនសក្តិសមសម្រាប់ជនភៀសខ្លួនដែលមកតាំងទីលំនៅនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ តទៅនេះជាសេចក្តីរាយការណ៍ពីទីក្រុង Bayou La Batre រដ្ឋ Alabama។

អំពីកម្រងព័ត៌មាននេះ

«រសាត់ពេញផ្ទៃប្រទេស» ជាកម្រងពហុព័ត៌មានអត្ថាធិប្បាយដែលផលិតដោយការិយាល័យព័ត៌មាននៃ VOA ដែលពិនិត្យមើលរឿងរ៉ាវនានាដែលគេមិនសូវធ្លាប់បានឮពីជនអន្តោប្រវេសន៍និងសហគមន៍ជនអន្តោប្រវេសន៍នៅជុំវិញសហរដ្ឋអាមេរិក។

ទាក់ទងមកក្រុមព័ត៌មាននេះតាមអ៊ីមែល៖ voamap@voanews.com

ដើម្បីទទួលបានរូបថតនិងរឿងរ៉ាវអំពីដំណើរការថតរឿងនេះ សូមចូលទៅបណ្តាញសង្គមរបស់កម្រងព័ត៌មាននេះតាមគណនីខាងក្រោម៖

Facebook: www.facebook.com/voamap
Twitter: www.twitter.com/voamap
Instagram: @voamap

អំពីអ្នកយកព័ត៌មាន

អ្នកស្រី Victoria Macchi ជាអ្នកយកព័ត៌មាននៃការិយាល័យព័ត៌មានកណ្តាល (Central News) នៃ VOA ក្នុងរដ្ឋធានីវ៉ាស៊ីនតោន។ មុនចូលបម្រើការងារនៅ VOA ក្នុងឆ្នាំ២០១៤ អ្នកស្រី Victoria បានបម្រើការងារជាអ្នកយកព័ត៌មាននៅតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ា ទ្វីបអាមេរិកខាងត្បូង និងនៅក្នុងរដ្ឋ Florida ដែលជារដ្ឋកំណើតរបស់អ្នកស្រី ហើយដែលនៅទីនោះអ្នកស្រីបានយកព័ត៌មានទាក់ទងនឹងរឿងអន្តោប្រវេសន៍។ អ្នកស្រីធ្លាប់ជាអ្នកស្រាវជ្រាវគោចរចំនួនពីរលើកនៅវិទ្យាស្ថានអន្តរជាតិសម្រាប់អ្នកកាសែត (International Center for Journalists) ដោយអ្នកនាងស្រីអាចនិយាយភាសាអេស្ប៉ាញនិងភាសាបារាំងបានយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ។ អ្នកស្រីបានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់អនុបណ្ឌិតខាងផ្នែកសិទ្ធិមនុស្សពីសាកលវិទ្យាល័យ Columbia សហរដ្ឋអាមេរិក។ ប្រិយមិត្តអាចទទួលព័ត៌មានរាយការណ៍ដោយអ្នកស្រី Victoria Macchi ដោយចូលទៅ Follow នៅក្នុងបណ្តាញ Twitter គឺ @VMMacchi។

លោក Arash Arabasadi ជាអ្នកយកព័ត៌មានពហុព័ត៌មាន (multimedia) ដែលទទួលបានពានរង្វាន់មួយរូប ហើយមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនទសវត្សខាងការថត ការផលិត ការសរសេរ និងការកែសម្រួលព័ត៌មាន។ លោក Arash ធ្លាប់រាយការណ៍ព័ត៌មានពីតំបន់មានជម្លោះនៅប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ អេហ្ស៊ីប ឈូងសមុទ្រពែរស៍ និង អ៊ុយក្រែន ក៏ដូចជាធ្លាប់ធ្វើសេចក្តីរាយការណ៍ក្នុងស្រុកពីក្រុង Ferguson រដ្ឋ Missouri និងក្រុង Baltimore រដ្ឋ Maryland សហរដ្ឋអាមេរិកជាដើម។ លោកក៏ធ្លាប់ធ្វើជាសាស្ត្រាចារ្យរយៈពេលខ្លីនៅសាកលវិទ្យាល័យ Howard សាកលវិទ្យាល័យ Hampton និងសាកវិទ្យាល័យដែលលោកបានសិក្សាផ្ទាល់ គឺសាកលវិទ្យាល័យរដ្ឋ North Carolina នៅក្រុង Chapel Hill។ បច្ចុប្បន្នលោករស់នៅរដ្ឋធានីវ៉ាស៊ីនតោនជាមួយភរិយាឈ្មោះ Ashley និងសុនខពីក្បាល។ ប្រិយមិត្តអាចទទួលព័ត៌មានរាយការណ៍ដោយលោក Arash Arabasadi ដោយចូលទៅ Follow លោកនៅក្នុងបណ្តាញ Twitter គឺ @ArashArabasadi។

រៀបរៀងដោយ៖

អត្ថបទនិងរូបថតដោយ Victoria Macchi
វីដេអូដោយ Arash Arabasadi
រចនាគេហទំព័រដោយ Stephen Mekosh និង Dino Beslagic
រៀបរៀងនិងប្រែសម្រួលជាភាសាខ្មែរដោយ៖ សឹង សុផាត, ពិន ស៊ីសុវណ្ណ, ប៉ូច រាសី, សើ សាយ្យាណា និង នៀម ឆេង

រសាត់​​​​ពេញ​ផ្ទៃ​ប្រទេស៖ រឿង​​​​រ៉ាវ​ប្លែកៗ​នៃ​ការ​មក​​​​​​តាំង​ទី​​លំនៅ​នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក

ឯ​នាយ​​សមុទ្រ ជន​ជាតិ​វៀតណាម​កសាង​​ ជីវិត​​ថ្មី​​លើ​ផ្ទៃ​​ទឹក​អាមេរិក

ដំណើរ​ដ៏​សែន​ឆ្ងាយ​​មក​​កាន់​​ដែនដី​ថ្មី

ជីវិត​លើ​ផ្ទៃ​ទឹក​ពាម Bayou

ជន​ចំណូល​ថ្មី​មិន​ត្រូវ​ស្វាគមន៍

​អ្នក​​ជំនាន់​ក្រោយ

មិន​ចាក​ចោល​ស្រុក‍

រឿង​រ៉ាវ​ផ្សេង​ទៀត​​នៅ​ Bayou La Batre

អំពី​កម្រង​ព័ត៌មាន​នេះ​

អំពី​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន

​រៀបរៀង​ដោយ៖

មតិ